Rozdział Trzeci

"Jestem po prostu inna. Zapamiętaj to, Zayn. Mnie nie dasz rady złapać, choćbyś nie wiem jak się starał."

Jeszcze nigdy nie czułam się tak, jak teraz. To było prawie tak, jakbym spała, a jednak coś się różniło. Nie słyszałam, nie widziałam ani nie czułam nic, co działo się wokół mnie. Zupełnie tak, jakby moja dusza oddzieliła się od ciała i jedyne, co mogła teraz robić, to myśleć. A może ja umarłam? Może ta postać, którą widziałam w lesie nie miała wobec mnie przyjaznych zamiarów i po prostu… Skończyła ze mną? Ale czy tak właśnie wygląda życie pozagrobowe? Czy moja dusza nie powinna być wolna, czy nie powinnam spotkać wszystkich swoich bliskich zmarłych,  a nie gnić samotnie w jednym miejscu, bez żadnego konkretnego celu? Toczyła się we mnie wojna różnych myśli:

„Umarłam, muszę się z tym pogodzić.

Nie, to na pewno nie tak wygląda, ja nadal żyję.

A skąd ja niby wiem, jak to powinno wyglądać?

No… Nie wiem, ale na pewno nie tak, jak teraz. Po prostu zemdlałam.

Dlaczego sobie tak wmawiam?

Nie ma dowodów na to, że nie żyję. Poczułabym coś, gdyby ktoś mnie zabijał.

Wstrzyknął mi coś i nic nie poczułam. Nie oszukuj się, Rose, zginęłaś, tylko nie trafiłaś do Bram Raju, dlatego jest tak… Dziwnie.

To nieprawda, ja wciąż żyję, tylko- jeśli można to tak ująć- jestem w stanie hibernacji.

…”

Im dłużej moje dwa wewnętrzne głosy toczyły tę bitwę słowną, tym bardziej uświadamiałam sobie, jak debilne mam myśli. Rozdwojenie osobowości, że kłócę się sama ze sobą? Chore. Tak więc, do tych dwóch głosów dołączył jeszcze trzeci, który twierdził, że ta sprzeczka jest co najmniej idiotyczna i że najlepiej będzie poczekać na rozwój wydarzeń. I właśnie wtedy doszła kolejna myśl, która mówiła, że ciekawe co by pomyślał sobie o mnie ktoś, kto mógłby wniknąć do mojego umysłu. Najzwyczajniej w świecie ośmieszyłabym się, ale mimo tego nie potrafiłam zatrzymać tych wszystkich moich myśli: o tym, że żyję, o tym, że nie żyję, o tym, jakie to pojebane i o tym, jaka jestem dziwna. Można powiedzieć, że pędziły one samowolnie, bez mojej kontroli, chociaż wykrzesałam z siebie wszystko, aby się ich pozbyć. Tak właściwie, to efekt był raczej odwrotny: zaczęłam myśleć nad tym wszystkim jeszcze intensywniej, niż wcześniej. Cały czas zagłębiona w moich bezsensownych dumaniach, nawet nie zwróciłam uwagi na dźwięk, który przed chwilą przedostał się do moich uszu. Dopiero po jakimś czasie zdałam sobie sprawę z tego, że cokolwiek słyszę. Teraz wszystkie moje myśli nagle ucichły, jakby ktoś skarcił je za zbyt głośne dyskutowanie, chociaż oczywiście nie mówiłam niczego na głos. W tej chwili całą swoją uwagę skupiłam na odgłosie dobiegającym gdzieś obok mnie. Dźwięk zniknął, znowu towarzyszyła mi głucha cisza, gdy stała się kolejna- oczywiście tylko w tej sytuacji- dziwna rzecz: poczułam coś, a mianowicie dym.

Dym niewiadomego pochodzenia, który zawzięcie próbował przedostać się do moich nozdrzy a następnie płuc, zajmując każdy ich wolny fragment. Dym, możliwe że pochodzenia papierosowego, który w przeciwieństwie do tego dziwnego odgłosu chwilę temu, był przeze mnie zupełnie nie chciany. Dźwięk, do którego nadstawiałam kilka minut temu uszy, aby móc go rozpoznać, teraz wydał mi się tak przyjemny, w porównaniu z dymem, przed którym chciałabym uciec, który napełnił całą moją klatkę piersiową nieprzyjemną wonią. I w miarę, jak szybko się pojawił, tak też szybko zniknął, pozostawiając za sobą tylko nie miłe uczucie wokół mnie i w moich płucach, ale na szczęście zaraz potem ulotniło się ono. Zupełnie zapomniałam o moich wcześniejszych myślach, teraz pojawiły się nowe, które kłóciły się między sobą, gdzie jestem, co to był za dym, co na początku słyszałam i co dokładnie dzieje się w moim otoczeniu. I, podobnie jak te wcześniejsze, prędko zostały one uciszone kolejnym odgłosem gdzieś z zewnątrz, tym samym, który słyszałam już jakiś czas temu. Po chwili skupienia i uważnego przysłuchiwania odgłos ponownie zniknął, lecz tym razem wiedziałam już, co to było. Siorbanie. Ktoś coś pije. Po kolejnych kilkunastu minutach bezcelowego i coraz intensywniejszego myślenia o tym, co się teraz działo, dotarło do mnie coś, co powinnam zrozumieć już kilkanaście a może i kilkadziesiąt minut temu. Słyszę, czuję. Przebudzam się! I po tym wniosku w mojej głowie pojawiła się kolejna burza myśli:

„Wspaniale! Ale co ujrzę, gdy otworzę oczy?

Tego, kto coś pije i tego, który pali? Kim ten ktoś jest i czy powinnam się go bać?

A co jeśli siedzę gdzieś, w jakiejś ciemnej piwnicy, związana, a ten ktoś ma tylko pilnować, żebym nigdzie nie uciekła…?

Ha ha ha, Boże, jaka ja jestem chora... Oglądam za dużo filmów, zdecydowanie za dużo…

Ale to jest realne!

A niby po co ktoś miałby mnie porywać i przetrzymywać w piwnicy?!

No nie wiem, ludzie są różni.

Jezu… Nie wiedziałam, że jestem aż tak durna i że mam aż tak wybujałą wyobraźnię. 

…”

Kolejna debilna konwersacja przeprowadzona sama ze sobą. Jak tylko się ocknę, idę do psychologa, może uda mu się wyleczyć mnie z…

-Cholera…- do moich uszu przedostało się przekleństwo, które przerwało moje idiotyczne rozmyślania, z czego byłam bardzo zadowolona. Głos, który wypowiedział to słowo niewątpliwie należał do chłopaka, był on niski i lekko ochrypnięty. Dobra, dawaj, jeśli nie otworzysz oczu, nigdy nie dowiesz się, o co chodzi. No, zbierz się w sobie, Rose, to zwykłe uchylenie powiek, w razie czego znowu je zaciśniesz...- myślałam. Otworzyłam oczy i przez chwilę widziałam tylko ciemność. Później zaczęły pojawiać się jakieś różne, kolorowe plamy, które powoli przeistaczały się w coraz ostrzejsze kształty, aż w końcu widziałam wszystko tak jak zawsze. Najdłużej w całość układała się spora plama w jaśniejszym odcieniu czekolady, która prawie całkowicie zasłaniała mi widoczność. W końcu zrozumiałam, iż jest to ludzka twarz. Twarz ta niewątpliwie należała do chłopaka, i to jak przystojnego! Przyjrzałam mu się uważnie, on przyglądał się mnie. Wspaniale ułożone, czarne włosy, idealna cera mulata, uroczy uśmiech pełen perlisto białych, równych zębów i to magiczne, czekoladowe spojrzenie... Zaraz... Skąd jest mi znajoma ta śliczna twarz? Chwilkę... Czy to nie jest... O mój Boże... Nie mogłam uwierzyć, kogo widzę przed sobą, po prostu oniemiałam. To był on, nie dało się go pomylić z nikim innym. Patrzyłam właśnie na mojego chłopaka-marzenie. Niemożliwe...- Nareszcie się obudziłaś- mulat przerwał ciszę panującą pomiędzy nami i uśmiechnął się promiennie. Przestawiłam się z pozycji leżącej do siedzącej, nie odpowiadając mu. Zaczęłam przyglądać się miejscu, w jakim teraz byłam. Ściany tutaj pomalowane były czarną farbą, podobnie jak sufit. Wszystkie meble: duża szafa, biurko, komoda, biblioteczka i dwie małe szafeczki były w tym samym odcieniu szarego, z czarnymi elementami. Natomiast wszystkie dodatki: rolety, pościel z łóżka, na którym właśnie siedziałam, niewielki dywan leżący na szarych panelach podłogowych, lampka, krzesło, na którym usadowił się chłopak (pewnie zazwyczaj stało ono przy biurku) i inne tego typu rzeczy były w kolorze ciemnoczerwonym. Pomieszczenie było ładnie ozdobione, jednak wyglądało trochę ponuro. Spojrzałam na chłopaka siedzącego obok mnie. Ubiór miał równie smutny, co ten pokój wygląd: czarne rurki, czarny T-shirt, czarne skarpetki i czarny rzemyk przewiązany przez lewy nadgarstek.

-Gdzie ja jestem?- odważyłam się w końcu spytać.

-W moim pokoju- odparł ciemnowłosy. Tego to sama zdążyłam się już domyślić. Chodzi mi o konkretne miejsce w mieście!, pomyślałam- Spacerowałem akurat po lesie, kiedy zobaczyłem ciebie. Zemdlałaś. Nie mogłem cię obudzić, a nie wziąłem ze sobą telefonu, żeby zadzwonić po pogotowie, więc postanowiłem zabrać cię do swojego mieszkania- opowiedział. Czyli że postacią biegnącą w moją stronę, którą wtedy zobaczyłam, był on- A tak w ogóle, to jestem Zayn- dodał i uśmiechnął się jeszcze szerzej niż wcześniej.

-Rose- powiedziałam cicho.

-Piękne imię, jednak mimo wszystko brzydsze od swojej właścicielki- puścił mi oczko, a ja oblałam się szkarłatnym rumieńcem słysząc te słowa, co- z tego, co mi się wydawało- usatysfakcjonowało chłopaka.

-Czy to nie na ciebie patrzyłam wczoraj rano, kiedy byłam w autobusie?- chciałam zmienić temat.

-Tak. Muszę ci coś powiedzieć... Proszę, nie bądź zła za moją bezpośredniość, ale... Nie zezłościsz się, jeśli ci coś powiem?- spytał, a ja niepewnie kiwnęłam głową- Odkąd cię wtedy zobaczyłem, nie mogłem przestać o tobie myśleć. Wiesz, w końcu tak ślicznej dziewczyny się nie zapomina- czułam wyraźnie, że ciemnooki mnie podrywa, co lekko mnie krępowało. Musiałam przyznać, że dziwiła mnie otwartość chłopaka.

-To... Dzięki za pomoc... Wrócę do domu i już nie będę ci się już narzucać...- powiedziałam i wstałam z łóżka, kiedy poczułam uścisk czyjejś dłoni na moim nadgarstku.  

-Nie puszczę cię do domu- powiedział stanowczo- Wiesz w ogóle, która jest teraz godzina? O tej porze po okolicy kręcą się podejrzane typy...

-Dzięki za troskę, ale naprawdę sobie poradzę- chciałam postawić na swoim, mulat wstał z krzesła.

-Proszę cię, jeszcze coś zrobią z twoją piękną buźką- ponownie puścił mi oczko, a ja spuściłam swój wzrok na podłogę- Nie puszczę cię- kątem oka zauważyłam, że chłopak uśmiecha się zadziornie.

-Ale ja naprawdę nie chcę ci się narzucać...- wymamrotałam. Ciemnowłosy przysunął się niebezpiecznie blisko mnie.

-Taka wspaniała dziewczyna w moim mieszkaniu to dla mnie ogromne szczęście, a nie problemy- wyszeptał mi do ucha. Zarumieniłam się jeszcze bardziej, niż wcześniej, speszona śmiałością mulata. Chciałam odsunąć się od niego o co najmniej jeden duży krok, jednak on wciąż trzymał mnie za nadgarstek i patrzył na mnie tak, jakby na coś czekał. O co mu chodzi?...

-Emm... Zayn...?- zaczęłam niepewnie- Możesz mnie już puścić?...

-Co?...- chłopak wyglądał na lekko zaskoczonego- A, tak... Przepraszam- rozluźnił uścisk swoich palców i schował dłoń do kieszeni spodni. Brunet zmieszał się trochę, nie był już taki pewny siebie, co wcześniej. Widocznie nie spodziewał się, że zareaguję w taki sposób na jego bliskość.

-A tak w ogóle, to która jest teraz godzina?- spytałam po kilku minutach, chcąc przerwać niezręczną ciszę panującą w pokoju.

-Nie wiem, pewnie coś koło dziewiątej wieczorem- odparł i wzruszył obojętnie ramionami.

-CO?!- krzyknęłam, nie panując nad swoimi emocjami. Kiedy wyszłam do lasu było coś koło pierwszej, a teraz jest dziewiąta? Jak to możliwe?!- Zayn, przykro mi, ale ja na serio muszę już wracać- powiedziałam zdeterminowana i szłam już w stronę drzwi, gdy on ponownie mnie zatrzymał. Czego on, do cholery jasnej, znowu ode mnie chce?!

-Poczekaj! Ej, nie wyrywaj mi się tak, chcę tylko, żebyś przez chwilę mnie posłuchała!- po tych słowach uspokoiłam się lekko. Powie to, co ma powiedzieć, i wtedy pójdę, nie mam zamiaru się z nim szarpać-O tej porze naprawdę niebezpiecznie jest wychodzić na zewnątrz. Nie wiesz, jakie typy tam grasują, co robili już niejednej dziewczynie w twoim wieku- zawahałam się przez chwilę. Może naprawdę mądrzej byłoby spędzić tę noc u niego, a rano wrócić do liceum?- I jeśli to też ci tak przeszkadza, to nie, nie sprawisz mi żadnego kłopotu. Wręcz przeciwnie, będę zadowolony, że będę miał towarzystwo na wieczór- uśmiechnął się do mnie delikatnie, a gdy otworzyłam usta, aby dalej upierać się przy swoim, on zaczął ponownie mówić, zapewne aby uniknąć słuchania moich zaprzeczeń- I nie, nie mówię tego wszystkiego tylko dlatego, że wypada cię u siebie przenocować. Mieszkam tu sam i czasami potrzebuję z kimś porozmawiać. Gadanie do telewizora zaczyna mnie już nudzić- dodał, a na mojej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech, jednak zaraz potem zniknął- No, nie dawaj się tyle prosić- patrzył na mnie z wyczekiwaniem, a ja myślałam. Pewnie martwią się o mnie w ESL-u, ale jeśli będę chciała tam wrócić o tej porze, mogę nie wrócić tam wcale... I nie wiem nawet, gdzie jestem, więc nie potrafiłabym odnaleźć drogi powrotnej do szkoły... A na dodatek ten Zayn... Intryguje mnie, nie będę się oszukiwać. I jeszcze to, jak bardzo prosi mnie, abym została... Możliwe, że po prostu chce być miły i tylko udaje, ale nawet, gdyby tak było- chcę go poznać. Tak, zatrzymanie się tutaj na jedną noc będzie chyba najlepszym rozwiązaniem.    

-Dobra, zostanę- odparłam po długim namyśle- Ale jutro z samego rana będę musiała już wracać.

-A co ci zależy?

-Mam szkołę- po tych słowach Zayn przytaknął ze zrozumieniem- Aha, jeszcze jedno.

-Co takiego?- spytał.

-Muszę zadzwonić do moich przyjaciół, żeby się o mnie nie martwili- odparłam, a on kiwnął prawie nieznacznie głową, jednak dalej stał w tym samym miejscu, co wcześniej. Nie zamierzałam odbywać moich rozmów prywatnych przy osobie poznanej przed chwilą, ale nie chciałam również wypraszać go z jego własnego pokoju. Odchrząknęłam cicho- Mogłabym?...- zapytałam niemalże szepcząc.

-A, no tak, już wychodzę- na szczęście chłopak zrozumiał aluzję i z wielkim uśmiechem na twarzy opuścił pokój. Cały czas się uśmiecha... Naprawdę jest aż tak szczęśliwy dlatego, że zgodziłam się tu zostać? Musi być bardzo samotny... Otrząsnęłam się z rozmyślań o Zaynie i wyjęłam z kieszeni moich rurek telefon. Chociaż wielokrotnie próbowałam uruchomić urządzenie, wciąż widziałam tylko czarny ekran. No tak, jak zwykle musiał się rozładować w najmniej odpowiedniej chwili- Szlag by to trafił- wymamrotałam i schowałam iphone’a z powrotem do kieszeni. Rozejrzałam się jeszcze raz po pokoju Zayna. Zauważyłam granatowy kubek, stojący na szafce obok łóżka. To pewnie z tego kubka pił ciemnowłosy, kiedy słyszałam siorbanie. Nacisnęłam klamkę i wyszłam z sypialni mulata. Znalazłam się teraz w pomieszczeniu trochę większym od tego, które przed chwilą opuściłam. Pod jedną ścianą stała tu niewielka, ciemnobrązowa sofa, na której mogłyby się pomieścić maksimum cztery osoby, a i tak musiałyby się cisnąć. Leżały na niej dwie poduszki w jej kolorze i dwie w kolorze jasnobeżowym, takim samym, co panele podłogowe. Tuż przed kanapą stał mały, przeszklony stoliczek do kawy. Przy przeciwległej ścianie, na niewysokiej szafeczce w kolorze bardzo zbliżonym do koloru sofy, stał płaski, czarny telewizor, na oko czterdziestopięcio calowy. Przy tej samej ścianie, przy której stało to urządzenie, ustawiona była również komoda i przeszklona gablotka, obydwa meble w kolorze takim samym co kanapa czy szafka na telewizor. Ściany w tym pomieszczeniu pomalowane były ciemnobeżową farbą, a sufit białą. Na podłodze, pomiędzy stolikiem do kawy a telewizorem leżał ciemnobrązowy dywan. Znajdowało się tutaj tylko jedno okno, nad kanapą, które w tej chwili przysłonięte było jasnobeżową roletą. Pokojem tym na pewno był salon. Ruszyłam dalej i kiedy wyszłam z salonu znalazłam się w odrobinę ciasnym korytarzyku. Sufit był biały, ściany czarne, a podłoga jasnobrązowa. Jedynymi rzeczami, jakie tu zauważyłam, był czarny wieszak z kilkoma uczepionymi na nim męskimi kurtkami, kilka par butów porozrzucanych niechlujnie obok siebie oraz wąskie lustro, w którym można było zobaczyć całą swoją postać, od nóg do głowy. Naprzeciwko mnie znajdowały się duże drzwi z wizjerem prowadzące zapewne na klatkę schodową. Z lewej strony korytarza również znajdowały się drzwi, pewnie prowadzące do łazienki. Ja skręciłam w prawo, przechodząc przez otwarty łuk drzwiowy. Zgodnie z moimi przypuszczeniami, znalazłam się teraz w kuchni. Jej kolory były takie same, co te z korytarza. Tutaj również sufit był biały, ściany czarne, a podłoga jasnobrązowa. Wszystkie meble były w kolorach czarno-białych: szafeczki wiszące na ścianach z poustawianymi przy nich szafkami, lodówka, zmywarka, kuchenka, stół i cztery krzesła ustawione na środku pokoju, a nawet mikrofalówka i sokowirówka stojące na szafkach. Wszystkie szafeczki przybite do ścian posiadały szyby z mlecznego szkła. Dopiero po długim czasie przyglądania się kuchnio-jadalni zauważyłam Zayna gotującego coś w czajniku- Co robisz?- spytałam, podchodząc do chłopaka. Mulat odwrócił się w moją stronę.

-Zaparzam nam herbatę- odparł, nie zdejmując wielkiego uśmiechu ze swojej ślicznej twarzy- Krótko gadałaś. Co powiedzieli twoi przyjaciele?- zapytał.

-Nie zadzwoniłam do nich. Bateria mi padła. A właśnie... Przepraszam, że nadużywam twojej gościnności, ale czy mogłabym cię o coś poprosić?- zerknęłam brunetowi przez ramię. Nalewał wody z czajnika do dwóch kubków, takich samych, co ten, który zauważyłam w jego pokoju.

-No, dawaj- powiedział zachęcającym tonem, odkładając czajnik na kuchenkę, w tej chwili już wyłączoną.

-Czy mogłabym zadzwonić z twojego telefonu?- spytałam nieśmiało. Otworzył którąś z górnych szafek i wyjął z niej paczkę cytrynowej herbaty „Lipton”, a następnie zamknął mebel.

-Sorry, ale nie mam nic na koncie- odparł. Otworzył paczkę i wyjął z niej dwa woreczki wypełnione ziołami, po czym włożył po jednym do obydwu kubków- Dobra, wyluzuj trochę, może nie zgłoszą zaginięcia na policję przez jeden dzień twojej nieobecności?- Zayn puścił mi oczko, w tym samym czasie zamykając opakowanie herbaty i wkładając je z powrotem do szafki, na jej właściwe miejsce.

-No chyba raczej nie...- usiłowałam się uśmiechnąć, co nie za dobrze mi wyszło. Nie chciałam dalej patrzeć na ciemnookiego, więc przeniosłam swój wzrok do wnętrza jednego z dwóch granatowych kubków stojących na białym blacie obok kuchenki. Gorąca woda jaka się w nim znajdowała, pod wpływem włożonych do niej ziół, zaczęła robić się ciemniejsza, i ciemniejsza, coraz bardziej przypominając herbatę. Suzie... Ona może spanikować i zgłosić moje zaginięcie... Tak, jest do tego zdolna...Kiedy sytuacja robi się naprawdę poważna, ona po prostu panikuje, a moje nagłe zniknięcie może być dla niej odrobinę stresującą sytuacją. Oby nie szła z tym na policję, proszę, błagam, oby nigdzie tego nie zgłaszała, modliłam się w duchu. Moje przemyślenia przerwał Zayn, który wręczył mi do ręki kubek z parującym napojem, mówiąc przy tym krótkie „proszę” i obdarzając mnie swoim zniewalającym uśmiechem. Chwycił w dłoń drugie z dwóch naczyń, a następnie wyszedł z kuchni, ja podążałam za nim. Przeszliśmy przez ciasny korytarzyk i zatrzymaliśmy się w salonie. Ciemnooki usadowił się wygodnie na sofie, ja zajęłam miejsce w pewnej odległości od niego. Mulat obdarzył mnie kolejnym, ciepłym uśmiechem. Właśnie miałam go spytać, dlaczego jest taki szczęśliwy, jednak on uprzedził moje pytanie swoim, gdy otwierałam już usta, aby wydać dźwięk ze swojego gardła- Co chcesz oglądać?- po tych słowach odłożył na stolik do kawy swój kubek z herbatą, a następnie wziął do ręki pilota od telewizora, ani na chwilę nie spuszczając mnie z oczu.    

-Tak właściwie, to chcę pogadać- odparłam po krótkiej chwili ciszy i upiłam łyk gorącej cieczy. Herbata, choć pochłonięta w niewielkiej ilości, ogrzała mnie od środka.

-A o czym chcesz rozmawiać?- zapytał, patrząc na mnie zaciekawionym spojrzeniem.

-O tobie- powiedziałam krótko- Prawie nic o tobie nie wiem.

-A co dokładnie chcesz o mnie wiedzieć?- dopytywał Zayn, który w chwili obecnej spoglądał na mnie z wyraźnym zafascynowaniem, wymalowanym na jego twarzy.

-No nie wiem...- zastanowiłam się przez chwilę- Choćby to, jak masz na nazwisko, ile masz lat, czym się zajmujesz, jak długo mieszkasz w Bradford...

-Dobra, dobra, załapałem- przerwał mi z uśmiechem na twarzy- No więc, nazywam się Zayn Javadd Malik, mam dziewiętnaście lat, mieszkam w Bradford od zawsze- opowiedział oficjalnym tonem, jak gdyby znajdował się na rozmowie kwalifikacyjnej w sprawie pracy- Może być?- spytał.

-A czym się zajmujesz?

-Emmm...- zawahał się na moment- Nie mam jakiejś stałej posady, biorę to, co akurat wpadnie mi w ręce- odparł, a ja przytaknąłem, chociaż nie do końca zrozumiałam jego odpowiedź.   

-A...- zastanawiałam się przez chwilę- Twoja rodzina? Mówiłeś, że mieszkasz tu od zawsze, czyli że oni muszą być gdzieś w tym mieście- chłopak momentalnie przestał się uśmiechać, spuścił swój wzrok na podłogę. Wgapiał się w nią bezsensownie i co jakiś czas otwierał usta, jakby chciał coś powiedzieć, jednak od razu je zamykał. 

-Wychowywałem się w tutejszym sierocińcu- wykrzstusił w końcu. Od razu pożałowałam, że zadałam takie pytanie. Nie powinno aż tak interesować mnie jego życie prywatne... 

-O... Przepraszam... Nie wiedziałam...- wymamrotałam. Straciłam wszelką ochotę na dalsze przepytywanie dziewiętnastolatka. 

-Nic nie szkodzi- wzruszł obojętnie ramionami- Oswoiłem się już z tym faktem, nie przejmuj się- uśmiechnął się kwaśno- Ale może teraz, tak dla odmiany, ty opowiesz mi coś o sobie- zaproponował, a ja przytaknęłam. 

-Mam odpowiadać na te same pytania co ty, czy...

-Jak chcesz.

-Dobra. No więc, nazywam się Rose Emma Harris, mam siedemnaście lat. Moje rodzinne miasto to Londyn, ale przyjechałam tu, aby uczyć się w Elitarnej Szkole Licealnej, gdzie zaczynam drugą liceum. Jestem w Bradford po raz pierwszy w życiu... I nie mam rodzeństwa- skończyłam wygłaszać mój monolog, mówiąc tak samo poważnym tonem, co Zayn wcześniej, dzięki czemu chłopak odrobinę się rozchmurzył.

-To co, poznaliśmy się już?- spytał Malik i uśmiechnął się do mnie w odrobinę dziwny sposób, niezidentyfikowany przeze mnie. 

-Do tego stopnia, że mogę cię nazwać moim nowym znajomym- puściłam mu oczko.

-Dziękuję, czuję się wielce zaszczycony- powiedział wyniosłym tonem. Jeszcze przez kilkanaście minut rozmawialiśmy ze sobą, udając jakieś ważne osobowości, jednak w końcu znudziło nam się takie sztywne zachowanie. Zaraz po naszych poważnych postawach i słowach nastąpiło coś zupełnie odwrotnego- zupełnie nam odpierdoliło, jak dwóm znajomym, którzy wypili za dużo wódki. My, oczywiście, nie spożywaliśmy alkoholu. Wydurnialiśmy się przez ponad godzinę, a ja ani przez chwilę nie poczułam się idiotycznie, chociaż miałam świadomość tego, jak bardzo głupio się zachowuję. Zayn był nowo poznaną przeze mnie osobą, a zachowywałam się tak, jakbym znała go przez całe życie. Wbrew moim wcześniejszym obawom, nie czułam krępacji w towarzystwie mulata, nie bałam się wyluzować przy nim, pokazać, jak bardzo dziwna jestem naprawdę. I z tego, co zauważyłam, on również nie krępował się przy mnie. Po kilkudziesięciu minutach chłopak włączył jakiś kanał muzyczny, a ja wybiegłam na środek pokoju i zaczęłam drzeć się niemiłosiernie z daną melodią, mimo to, że nie znałam słów lecącej piosenki. Chwilę po tym dołączył do mnie Zayn, który krzyczał tak jak ja, a na dodatek zaczął odwalać coś, co od biedy można by było nazwać tańcem.

W rzeczywistości bardzo przypominało to nieudolne próby skakania przez gumę jakiegoś małego dziecka, które niedawno nauczyło się chodzić. Po jednej piosence opadliśmy bez sił na kanapę, wykończeni naszymi debilnymi czynnościami. 

-Zmęczyłaś się już? Tak szybko?- przekomarzał się. 

-A ty to niby co?- odparowałam. 

-Ja mam prawo. Stary już jestem, nie to co ty- zaśmiałam się z jego głupoty.

-Stary? Naprawdę?- spojrzałam na niego jak na idiotę. 

-No pewnie. Z resztą, za dwa lata sama zrozumiesz- wywróciłam tylko oczami, chcąc ukazać tym, za jak bardzo dziecinne uważam te rozważania- Chcesz coś oglądać?- spytał, i nie czekając na moją odpowiedź, wziął do ręki pilot leżący na stoliku, a następnie włączył telewizor. Skakał przez chwilę po kanałach, kiedy w końcu zatrzymał się na jakiejś stacji. Wybrał odpowiednią funkcję i na ekranie pojawił się opis filmu lecącego w danej chwili. Mulat czytał go z zaciekawieniem, jednak ja nie zwracałam na niego najmniejszej uwagi- Dobry film, możemy obejrzeć- skomentował po paru minutach.

-O czym?- spytałam. 

-Jakiś horror- odparł, a jego słowa potwierdził krzyk kobiety dochodzący z telewizora, który sprawił, że lekko się wzdrygnęłam. W jednej chwili mój dobry humor zniknął tak nagle, jak pojawił się wrzask aktorki. Przypomniałam sobie dzisiejsze południe, to, co było powodem mojego dziwnego zachowania i ucieczki do lasu. Przypomniałam sobie tę dziwną postać, dziewczynę, odbijającą się w lustrze... Na filmie widniała jakaś straszna scena. Nie zamierzałam jej oglądać, więc przymknęłam powieki. 

Patrzę w lustro, mój makijaż jest w porządku. Ale... Co to? Co odbija się tam, z tyłu? Wysilam swój wzrok, aby ujrzeć intrygujący mnie fragment odbicia. Zaraz... To jakaś dziewczyna... Ale co ona robi w łazience? Nie widziałam jej tu wcześniej, musi mieszkać w innym domku. Ale dlaczego, do jasnej cholery, jest jakaś taka... Rozmyta, niewyraźna...Tak, to chyba najodpowiedniejsze słowa, opisujące jej wygląd.  Powoli zaczynam napawać się lękiem. Odwracam głowę, aby wyprosić nieznajomą z łazienki, kiedy widzę coś, przez co mam ochotę krzyknąć. Nikogo tam nie ma... Z zaskoczeniem przenoszę wzrok na gładką, lustrzaną taflę i tym razem dostrzegam w niej tylko siebie samą. Czuję, jak włosy stają mi dęba. Boże... O co tu chodzi? Mam halucynacje? Kim jest ta dziewczyna? Czy ona w ogóle istnieje? Powolnym krokiem opuszczam łazienkę, jednak to, co widzę przed jej drzwiami sprawia, że nie potrafię już tłumić mojego okrzyku przerażenia, cisnącego się na moje usta od dłuższej chwili. 

-Rose... No co ty, śpisz już?- usłyszałam męski głos pełen niedowierzania, gdzieś obok siebie. Wolno otworzyłam oczy. Zaczęło trafiać do mnie to, co działo się wokół mnie.

-Co się stało?- spytałam.

-Zasnęłaś. Dosyć szybko- odparł chłopak i uśmiechnął się delikatnie.

-Naprawdę?

-Tak. Chcesz coś do jedzenia?

-Nie, dzięki- powiedziałam, mimo wielkiego głodu, jaki odczuwałam. Nie chciałam nadużywać gościnności Zayna, ale niestety, wydało mnie głośne burczenie w moim brzuchu.

-Jesteś pewna?- uśmiechnął się, a ja przeklęłam pod nosem. Chłopak zostawił mnie samą w salonie i poszedł w stronę kuchni. Ja za ten czas usiłowałam sobie przypomnieć, co mi się przyśniło. Coś strasznego, koszmar, ale jaki? Chociaż wytężałam swoją pamięć do granic możliwości, nie przyniosło to żadnych rezultatów. W końcu zrezygnowałam i spojrzałam na ekran telewizora. Film, który akurat leciał, przyprawił mnie o dreszcze. Horror… Wspomnienie dziwnego zdarzenia, mającego miejsce w łazience powrócił do mnie. Szybko chwyciłam pilot w moją drobną, kościstą dłoń i przełączyłam na byle jaki kanał. Czarnowłosy wracał z kuchni z wielką miską w jednej ręce i dużą butelką pepsi w drugiej.

-Już jestem- uśmiechnął się, kiedy odkładał trzymane przez niego przedmioty na stolik- Przełączyłaś?- spytał, kiedy usiadł na kanapie i zauważył, że ekran nie wyświetla już mrocznych horrorystycznych scen, lecz zabawne ale zarówno odrobinę głupawe klatki z jakiegoś komediowego filmu.

-Tak- odparłam krótko, po czym nalałam pepsi do obu kubków, z których kilka godzin temu piliśmy herbatę.

-Dlaczego? Boisz się horrorów?

-Zayn, jak długo spałam?- zignorowałam pytanie chłopaka.

-Nie wiem, maksymalnie jakieś piętnaście minut- odparł, a ja przytaknęłam- Nie martw się, przy mnie nic ci nie grozi- wymamrotał- Możemy włączyć tamten film z powrotem. Jak będziesz się bała, to mocno cię przytulę- puścił mi oczko.

-Nie boję się- skłamałam- Po prostu nie przepadam za horrorami, są nudne. Soliłeś?- zapytałam, wskazując palcem na wielką górę pop-cornu, leżącą w misce przyniesionej przez Malika. Chciałam, aby chłopak przestał drążyć temat horroru, więc za wszelką cenę starałam się zająć go mówieniem o czymś innym.

-Trochę- odpowiedział- Ale dlaczego nie możemy obejrzeć tamtego ho…

-Po prostu nie, nie chcę!- nie wytrzymałam- Ale jeśli tobie tak bardzo na tym zależy, to mogę sobie gdzieś iść, a ty za ten czas obejrzysz ten swój durny film!- byłam zdenerwowana na Zayna za to, że cały czas nalegał. Nie chciałam myśleć o dzisiejszym południu, ale miałam z tym małe trudności, szczególnie że on cały czas gadał coś o jakimś pieprzonym horrorze. Wstałam z kanapy i udałam się do wyjścia, kiedy poczułam mocny uścisk na moim nadgarstku.

-Czekaj- powiedział- Przepraszam, nie chciałem cie wkurzyć. Nie idź, coś ci się stanie. Rozumiem, boisz się. Możemy obejrzeć tą komedię, jeśli chcesz- odwróciłam się w jego stronę i zamierzałam się wykłócać o to, że wcale nie boję się horrorów, ale pomyślałam, że zabrzmiało by to trochę dziecinnie, a na dodatek chłopak mógłby wtedy przełączyć z powrotem na wcześniejszy film, a tego nie chciałam.

-Dzięki- uśmiechnęłam się nieśmiało i obydwoje usiedliśmy na wygodnej sofie. Zjedliśmy pop-corn bardzo szybko, a tak właściwie, to ja zjadłam. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo byłam głodna. Tłusta przekąska zrobiła swoje i poczułam się pełna. Film powoli mnie zanudzał, więc zaczynałam zasypiać. Kiedy moje powieki były już prawie zamknięte, moja głowa opadła bezwładnie na ramię mulata. Spojrzałam na niego kątem oka i dostrzegłam satysfakcjonujący uśmieszek na jego anielskiej twarzy. Byłam już tak zmęczona, że nawet nie zdałam sobie sprawy z tego, że chłopak objął mnie w pasie. Sama nie wiem, kiedy dokładnie zasnęłam.

*OCZAMI ZAYNA*

  

-Nie złapiesz mnie- pokazała mi język.

-Chcesz się przekonać?- zrobiłem krok w jej stronę, ale wydawało mi się, że ani trochę się do niej nie zbliżyłem- wręcz przeciwnie, dziewczyna stała jeszcze dalej, niż wcześniej- Zawsze wszystkie łapię.

-Ale mnie nie dasz rady.

-Tak? Jestem w tym mistrzem.

-Przestań się przechwalać i może zacznij mnie wreszcie gonić.

-Jak chcesz, ale nie licz na to, że dostaniesz jakieś fory.

-Nie potrzebuję ich.

-Przekonamy się- uśmiechnąłem się zadziornie.

-Więc może wreszcie się przekonajmy. Czekam tu i czekam, aż w końcu mnie złapiesz- zdecydowanie chciała mnie sprowokować. Ruszyłem w jej stronę bez żadnego ostrzeżenia, biegłem do niej dzikim pędem, a ona stała w miejscu. Mimo to oddalała się ode mnie, a ja nie wiedziałem, co mam robić. Jeszcze nigdy nie spotkałem się z czymś takim. Byłem bezradny… W końcu zatrzymałem się zdyszany, a dziewczyna była teraz w odległości o wiele większej niż wcześniej- Chyba nie idzie ci najlepiej- powiedziała.

-Zauważyłem- burknąłem zrezygnowany- Jesteś jakaś dziwna…

-Dlaczego?- spytała- Jestem po prostu inna. Zapamiętaj to, Zayn. Mnie nie dasz rady złapać, choćbyś nie wiem jak się starał.

-Nie rozumiem tego…

-Czego?

-Dlaczego nie mogę cię złapać?

-Nie mogę ci powiedzieć- odparła, po czym uśmiechnęła się tajemniczo- Jeszcze nie teraz…

***********Poza opowiadaniem***********
Cześć, kochani :* Na początek chciałabym Was straasznie przeprosić za to, że dopiero teraz dodaję ten Rozdział. Nie wiem, dlaczego nie dodawałam go wcześniej... Może po prostu nie miałam czasu... Jest on zdecydowanie krótszy od Rozdziału Drugiego, ale tak mniej więcej będą właśnie wyglądać moje Rozdziały. Ten wcześniejszy to jakiś wyjątek, sama nie wiem, dlaczego go jakoś nie skróciłam... ;) Na dodatek jest totalnie beznadziejny, przepraszam za wszystkie błędy, jakie zapewne się w nim pojawiły. Myślałam, że w moim życiu prywatnym zacznie robić się lepiej, a tymczasem jest coraz gorzej... Do moich starych problemów doszły dwa kolejne, więc trochę trudno jest mi w takim stanie pisać... Nie, przepraszam, już się nie użalam. Co do Rozdziału, to tak, wiem, że jest nudny i badziewny, ale na lepszy mnie nie stać. Przykro mi :c Postaram się, aby Czwórka pojawiła się trochę szybciej niż Trójka, ale niczego nie obiecuję. Chciałabym Wam serdecznie podziękować za wszystkie komentarze pod wcześniejszym Rozdziałem i byłabym bardzo wdzięczna, gdybyście pod tym również wyrazili swoje opinie <3 Nawet nie wiecie, jak bardzo to motywuje do dalszego pisania. Obiecuję, że jutro wejdę na Wasze wszystkie blogi i przeczytam Wasze nowe Rozdziały z wielką chęcią ;* Na koniec chciałabym spytać Was o dwie rzeczy: Czy chcielibyście, abym informowała Was o nowych Rozdziałach na moim blogu? A druga sprawa dotyczy tego, czy chcielibyście, abym założyła aska, na którym moglibyście zadawać swoje pytania bohaterom mojego FF? Oczywiście, jeśli nie podoba Wam się ten pomysł, po prostu to napiszcie- zrozumiem :) To chyba tyle, mam nadzieję, że zostawicie w komentarzach swoje szczere opinie co do Rozdziału i odpowiecie na moje pytania ;3 Kocham Was mocno,
Malikowa, xx